Digna Sinke zeventig jaar: De kustlijnen van het leven

Donderdag 17 oktober was de zeventigste verjaardag van Digna Sinke, de Nederlandse Agnès Varda. Daarom blikt De Filmkrant terug op haar films, waarin het verdwijnende landschap en weemoed zo’n belangrijke rol spelen. Sinke laat de maakbaarheid van de natuur zien en de grilligheid van de menselijke natuur, die met bemodderde kaplaarzen door de ordening heen stampt.

Lees het artikel van Mariska Graveland in De Filmkrant: ‘Digna Sinke zeventig jaar. De kustlijnen van het leven.’

Digna Sinke (1949) ging na het gymnasium naar de Nederlandse Film-en Televisieacademie in Amsterdam. Ze studeerde daar in 1972 af met de korte film Groeten uit Zonnemaire. Haar film De Stille Oceaan draaide in het competitieprogramma in Berlijn (1984). Haar speelfilm Belle van Zuylen won in 1994 de Grote Prijs op het festival van Mannheim.

Vijftien jaar lang volgde ze de ontwikkelingen op het eilandje Tiengemeten, dat van landbouwgebied omgevormd werd tot natuurgebied. Haar documentaire Weemoed & wildernis, het laatste deel van dit langlopende project, won de prijs voor beste documentaire op het FIFE-festival in Parijs (2010) en in Freistadt (2011). Haar speelfilm After the Tone werd in 2014 geselecteerd door het filmfestival van Rotterdam. De documentaire Onder de oppervlakte ontving een nominatie voor het Gouden Kalf (2016).

Na het overlijden van producent René Scholten (2001) nam Sinke het filmproductiebedrijf Studio Nieuwe Gronden (nu: SNG Film) over, en is ze ook werkzaam als producent. Sindsdien produceerde ze meer dan twintig films, waaronder Ik wil gelukkig zijn (2015) en Droom & daad (2012) van Annette Apon, Tanzania transit (2018) en Wavumba (2012) van Jeroen van Velzen, De engel van Doel van Tom Fassaert (2011), Winterstilte van Sonja Wyss (2009) en Snelweg NL van Ben van Lieshout (2019).

Bron: De Filmkrant