Nederlandse premières op IFFR (deel 2)
Veel Nederlandse films gaan tijdens het IFFR in première! We lichten er hier vier uit. (Zie ook deel 1)
Dirty God van Sacha Polak is de openingsfilm van het IFFR 23 januari en dat is tevens de wereldpremière van deze film.
Daarnaast Wereldpremière Take me somewhere nice van Ena Sendijarević en twee korte films: The animal that therefore I am van Bea de Visser en Above us only sky van Arthur Kleinjan.
Dirty God
De artsen zijn tevreden wanneer Jade, een jonge moeder uit Londen, uit het ziekenhuis wordt ontslagen. Maar kan ze zelf ooit nog tevreden zijn? Na een zuuraanval door haar ex moet ze door het leven met verminkingen op haar hals, borst, armen en een deel van haar gezicht. De brandwonden zijn geheeld, de littekens blijven.
Dirty God is het portret van een vrouw met een enorme veerkracht. Voor regisseur Sacha Polak is het na haar veelgeprezen speelfilms Hemel (2011) en Zurich (2015) de derde keer dat ze een grillige, complexe, sterke vrouw centraal stelt. Jade is geen willoos slachtoffer; ze maakt haar eigen keuzes, goed of slecht, en dealt met de gevolgen. Polaks eerste Engelstalige speelfilm is beheerst en genuanceerd, zonder dat de regisseur iets van haar intensiteit heeft verloren. Nieuwkomer Vicky Knight, die als kind ernstige brandwonden opliep, is een ware ontdekking in de krachtige hoofdrol.
Speeltijden en tickets: IFFR.com
Take me somewhere nice
Kun je twee dingen tegelijk zijn, of ben je dan geen van beide? Alma zit overal net tussenin: in Nederland opgegroeid als kind van Bosnische ouders, geen meisje meer, maar ook nog niet echt vrouw. Haar vader kent ze nauwelijks, maar als hij in een Bosnisch ziekenhuis wordt opgenomen besluit ze hem nog één keer op te zoeken. Dat is het startpunt van een reis met onbekende bestemming, waarin Alma haar land van herkomst en zichzelf ontdekt.
Haar neef Emir verleent haar zonder veel enthousiasme onderdak, maar is te druk met allerlei vage zaakjes om haar naar het ziekenhuis in een andere stad te rijden. Zijn vriend Denis, een flierefluiter eersteklas, heeft meer aandacht voor Alma. Van de terloopse driehoeksrelatie tussen de drie jongvolwassenen tot aan de gortdroge vertelstijl: in alles brengt deze frisse roadmovie het iconische Stranger Than Paradise in herinnering. Toeval is dat niet: Ena Sendijarević noemt Jim Jarmusch regelmatig als een van haar voorbeelden. Maar in haar speelfilmdebuut borduurt ze ook voort op thema’s en stijlmiddelen die ze al verkende in Reizigers in de nacht, Fernweh en Import: korte films waarin de personages niet helemaal op hun plek lijken te zijn.
In Take Me Somewhere Nice brengt ze de vervreemding een stap verder, alsof de realiteit zelf een beetje uit het lood hangt. Ongebruikelijke camerahoeken en een minimalistische plot nemen ons mee in de mindset van een tiener voor wie alles nieuw en niets raar is.
Speeltijden en tickets: IFFR.com
The animal that therefore I am
Nieuwe korte film van Bea de Visser. “Wat ziet het dier wanneer het naar me kijkt?” Drie dieren en een vrouw bevinden zich in een afgesloten ruimte. Als ze elkaar onderzoeken, ontstaat via hun eigen manier van communiceren een gesprek zonder woorden. We zien ze via close-ups en vanuit verschillende perspectieven, met de vrouw als eenzame soort in dit universum. The animal that therefore I am gaat in première op het IFFR en is te zien als voorfilm bij Nocturne.
Speeltijden en tickets: IFFR.com
Above us only sky
Een verteller voert ons mee in een magisch-realistisch verhaal zonder verzinsels. Above Us Only Sky van Arthur Kleinjan onderzoekt de surrealistische logica van toeval, de herhaling van gebeurtenissen en synchroniciteit. De grenzen die ons scheiden van het verleden vervagen via een heden dat schommelt tussen werkelijkheid, verbeelding en speculatie.
Speeltijden en tickets: IFFR.com
