Speech nieuwjaarsreceptie 2015

Lees hier de speech van de nieuwjaarsreceptie 2015, geschreven door Tamara Bos en voorgedragen door Anna Drijver op 13 januari in EYE.

NIEUWJAARSSPEECH 2015

Goedenavond dames en heren, heel erg fijn dat u er allemaal bent.

Wat heerlijk dat u zich even heeft kunnen losrukken van Homeland 4, Game of Thrones of Penoza. We zijn hier om met elkaar te proosten en straks kunnen we weer lekker de bank op in onesies om onder te duiken in de wereld van Walther White, Nicholas Brody en Birgitte Nyborg. Wat deden we eigenlijk voordat series kijken onze collectieve hobby was? House of Cards komt in februari terug en misschien is het een idee om nu alvast een weekend te blokken zodat niemand dan een deadline of première hoeft te missen. Lijkt me handig.

Ik zal het vanavond positief houden. En dat is niet makkelijk. Helemaal niet als er op 600 kilometer hier vandaan collega-kunstenaars worden doodgeschoten. Nu waren het kritische cartoonisten, tien jaar geleden was het een recalcitrante filmmaker uit onze eigen gelederen. Ook voor onze sector is en blijft vrijheid van meningsuiting van levensbelang. En al is die vrijheid nu genadeloos aangevallen en worden wij daardoor allemaal in zekere mate bedreigd, het doet ons meer dan ooit beseffen hoe rijk we zijn dat we in een land leven waar we ons vrij kunnen uiten. Waar we kunnen maken wat we willen maken… Maar… dat willen we ook blijven doen. Laat de politiek kunstenaars steunen –niet alleen als er iets vreselijks gebeurd is – Laat de duiders en criticasters van onze samenleving niet als schietschijf functioneren, maar steun ze in hun kunst zodat ze in vrijheid kunnen blijven creëren!

2014 was een hevig jaar waarbij sommige onder ons knokkend over de vloer rolden, waarin rechtszaken werden gevoerd. Een jaar waar een hoop niet werd opgelost wat wel opgelost had moeten en kunnen worden. Maar… we zouden het positief houden. Er wordt op dit moment overlegd tussen Rodap en Pam en alle partijen hopen er uit te komen. Ik zag een mooie glimlach op de gezichten van de onderhandelaars. Laten we nou eens niet kijken naar dat wat ons scheidt, maar naar dat wat ons bindt: en dat is…. naast onze vrijheid en naast urenlang series kijken….. ons publiek.

Wat we ook maken, een artistiek ei of een commerciële romcom, allemaal willen we gezien worden, door het publiek.

Het publiek. Wie zijn dat? Ik zou graag één gezin in het zonnetje willen zetten. Dat is de familie Jansen-de Jong. Een doorsnee gezin wonend ergens in Nederland. Vader Jansen, moeder de Jong (ze heeft haar eigen naam gehouden), hun puberdochter, tienerzoon en de kleine meid van vijf. Zij zijn ons publiek. Voor hen maken we aansprekende documentaires, superieure misdaadseries, historisch drama en kinderfilms in alle soorten en maten.

Terwijl vader en moeder Jansen-de Jong hier in Eye genieten van Het Nieuwe Rijksmuseum, bezoekt de puberdochter met haar Pathé-pas ‘Toscaanse Bruiloft’ en Pak van Mijn hart, ziet de tienerzoon in The Movies ‘Oorlogsgeheimen’ en bekijkt de kleine meid samen met haar oma de animatiefilm Pim en Pom.

En die verscheidenheid is iets om trots op te zijn.

Ook het afgelopen jaar reikten we onszelf gouden films uit, iets waar soms lacherig over wordt gedaan, maar met de enorme diversiteit in het aanbod en het huidige dringen in de bioscoop is 100.000 bezoekers echt iets om blij mee te zijn. 16 Nederlandse films bereikten het afgelopen jaar deze status. Vier van deze films wisten het goud op te waarderen tot platina met 400.000 bezoekers. De absolute blockbuster van dit jaar, Gooische Vrouwen 2 wist zelfs een diamanten film te verwerven. Moeder de Jong bezocht de film dan ook niet alleen met haar dochter, maar ook met haar vriendinnen, twee keer.

De kinderen Jansen genoten van twee Mees Kees Films, Dummie de Mummie, Wiplala maar ook van het serieuzere Het leven volgens Nino. De Nederlandse jeugd- en familiefilm is stiekem al tijden ons paradepaardje. In eigen land niet altijd serieus genomen door volwassen makers, maar in de internationale industrie wordt de kwaliteit geroemd en als voorbeeld gezien. Een recordaantal Nederlandse jeugd- en familiefilms werd dan ook geselecteerd voor het prestigieuze filmfestival in Berlijn afgelopen februari. En ook dit jaar sleepte dit oer-Nederlandse product op diverse internationale festivals talloze prijzen in de wacht. De film Spijt! wist in 2014 meer dan 30 internationale prijzen te vergaren.

Vader Jansen volgde Hollands Hoop samen met zijn zoon die daar eigenlijk te jong voor was, terwijl moeder de Jong met haar oudste dochter een trouwe kijkster was van A’dam en Eva, maar ook van Divorce en Bloedverwanten. Ze bekeken de hitdocumentaire Het beste voor Kees op uitzending gemist, en de hele familie genoot in december van Vrolijke Kerst op Zapp.

Niet alleen de NPO maar ook andere zenders hebben ontdekt dat Nederlands drama goed scoort. Ons publiek ziet veel en voedt zichzelf razendsnel op door de hoge kwaliteit van sommige buitenlandse series.  Dat dwingt ons om mee te groeien, om geen genoegen te nemen met zwakke scripts maar verder te ontwikkelen, tijd te nemen, slimmere verhalen en gelaagdere personages te creëren. Zo winnen we misschien nog vaker de Prix d’Europe, zoals de serie Ramses het afgelopen jaar deed Het Mediafonds, dat gelukkig nog twee jaar mag blijven, stond niet altijd maar wel verdacht vaak aan de wieg van deze series.

Meer highlights van afgelopen jaar:

“I’m Bianca from Holland yeah!  Whooo, I’m so excited…’

Wat was het heerlijk om Bianca Krijgsman een Emmy te zien winnen voor haar rol in De Nieuwe Wereld.

En 15 februari weten we of de korte jeugdfilm Alles mag! een Emmy wint.

Lucia de B haalde de shortlist voor de Oscars en overmorgen zullen we weten of Paula van der Oest nog een keer door de politie van LA ingerekend zal worden omdat ze haar entreebewijs weer kwijt is.

Dat is ook zo positief. Het aandeel van vrouwen in de Nederlandse film. Want wat is het waardeloos gesteld in de rest van de wereld….Het schijnt dat in Hollywood slechts 2 procent van de regisseurs een vrouw is, en in heel Europa is het gemiddelde 7 procent….. In Nederland is het percentage dertig procent. En wat doen het goed. In Utrecht gingen de gouden klaveren voor beste tvdrama (Hollands Hoop), beste scenario (Aanmodderfakker), beste regie (Nena) en beste film (Aanmodderfakker) allen naar dames. Daarnaast waren veel vrouwelijke regisseurs, goed voor een groot deel van de omzet. Het eclatante succes van Gooische Vrouwen 2 krikte het Nederlandse marktaandeel in de laatste weken van 2014 flink op – geef Will even een wijntje. Het heeft natuurlijk geen zin om onderscheid tussen mannen en vrouwen te maken, maar… het is toch wel leuk te melden dat het succes van twee keer Mees Kees, Soof en Gooische Vrouwen 2 samen ongeveer 50% van de recette vormen.

Meer dan ooit is het nu zaak om op alle fronten collegiaal te werk te gaan, de krachten te bundelen, en elkaar het licht in de ogen te gunnen. Weg met de kinnesinne, de haat en nijd, maar eendracht en punitiviteit. Focus je op je eigen kracht en geniet van andermans successen. Samen maken we de Nederlandse Film, en laten we ervoor zorgen dat ook we komend jaar dat gezin, de familie Jansen-de Jong en nog vele andere families met onze verhalen weten te bereiken. Of het nou een komedie is of eigenzinnige arthouse-film. Juist de diversiteit maakt dat de Nederlandse film steeds mooier en groter, meer gewaardeerd en beter bezocht wordt. Laten we ons daar in het komende jaar op focussen en genieten van onze vrijheid.

Proost!