Speech Nasrdin Dchar bij uitreiking Gouden Kalveren

Nasrdin Dchar won afgelopen vrijdag een Gouden Kalf voor zijn rol in RABAT en hield een emotionele speech, waarover nog lang werd nagepraat. Lees hier het stuk in de Volkskrant van 3 oktober 2011 en bekijk het fragment via YouTube.

‘Nasrdin Dchar, de held die Nederland nodig lijkt te hebben’
Ferdows Kazemi − 03/10/11

Waarom kon Nasrdin Dchar niet alleen zijn eigen feestje vieren toen hij een Gouden Kalf won? Omdat een deel van de maatschappij hem niet als individu ziet, maar als deel van een specifieke groep, schrijft publiciste Ferdows Kazemi.

Ik kijk bijna nooit naar de uitreiking van filmprijzen. Ik krijg een onbehagelijk gevoel bij het zien van al die vrouwelijke artiesten gehuld in glimmende, lange jurken die ook nog eens voor de camera gaan staan poseren. Ik zie ze liever in hun rol in een film. Maar deze keer keek ik wel. Via Twitter kreeg ik een kort fragment te zien van de uitreiking van de Gouden Kalveren.

De ontroerende speech van Nasrdin Dchar als beste acteur in de film Rabat deed me alle glimmende jurken vergeten. Het was geen doorsnee speech die bij een dergelijke gelegenheid hoort. In een paar korte zinnen maakte hij een statement, stuurde hij een boodschap het land in, raakte hij vele harten en las hij onze christelijke politici de les.

In zijn speech koos hij – wellicht onbewust – voor de drie elementen waarop het christendom gebouwd is: geloof, hoop en liefde. Hij vertaalde dat in: passie, dromen en liefde. Hij sprak over de geïnjecteerde angst die hem en Nederland in zijn greep houdt.

Op het moment dat hij begon te vertellen over zijn eigen angst, maakte hij een statement, dat ik als volgt interpreteer: ‘Meneer Verhagen, u begrijpt de angst voor buitenlanders. Wat als ik beweer dat ik bang ben voor uw begrip voor die angst? Begrijpt u ook mijn angst? Nee, dat kunt u niet. Ik ben namelijk een trotse Nederlandse moslim met Marokkaans bloed en spreek mijn ouders in mijn moedertaal aan. Uw Nederlanders zijn dus ook bang voor mij. Hun angst schept een afstand tussen hen en mij. En u heeft er begrip voor.’

Het mooie is dat hij benadrukt dat beide angsten geïnjecteerd zijn, en die kun je eruit gooien. ‘Blijf dromen en probeer je dromen waar te maken, laat je niet uit het veld slaan door geïnjecteerde angsten. Heb lief en hou je passie.’

Schaapachtig
Het sterke is dat hij zich primair niet richt tot Wilders, het boegbeeld van afkeer tegen buitenlanders en in het bijzonder tegen moslims, maar tot Verhagen: De christen die ‘geloof, hoop en liefde’ hoort te promoten in plaats van de ongegronde angst voor een groep mensen te onderstrepen. Hij richt zich op de man die schaapachtig knikt en lacht, als zijn gedoogpartner met een schampere lach zegt dat hij geen bruggenbouwer is, in plaats van te roepen dat bruggen bij beschaving horen.

Aan het einde komen de emoties. Je voelt de zwaarte die hij als Marokkaanse artiest op zijn schouders voelt. Hij staat er niet als persoon, maar als groep. Hij is niet de Nasrdin Dchar die als beste acteur het Gouden Kalf in de hand heeft, maar de Nederlandse moslim, met Marokkaans bloed. Hij wordt met de nek aangekeken omdat hij moslim en Marokkaan is, met een moeder die een hoofddoek draagt. Hij woont in een geïndividualiseerde samenleving, onder een regering die steeds meer verantwoordelijkheid van personen eist. Hij woont in een land waar iedereen afgerekend zou moeten worden op wat hij doet en niet op wie hij is. Waar het individu niet verantwoordelijk zou moeten zijn voor de daden van een deel van de groep waarbij hij hoort.

Maar de werkelijkheid is dat hij een dubbele verantwoordelijkheid moet dragen. De verantwoordelijkheid die de regering hem als persoon oplegt en de verantwoordelijkheid die een deel van de maatschappij hem als lid van een groep oplegt. Hij wordt gezien als deel van een groep en niet alleen als het individu. Die last maakt hem emotioneel. Waarom vierde hij niet zijn eigen feestje, maar dat van de groep? Waarom kwam zijn succes niet op zijn eigen naam te staan, maar op de naam van de groep? Waarom moet hij zijn succes delen en anderen niet?

Emotioneel
Zijn speech wordt terecht doorgestuurd via sociale media. Het maakt veel emoties los bij mensen. Hij wordt de held. Ook mijn echtgenoot en ik keken er met betraande ogen naar. Ik betreurde het dat wij in ons polderland helden nodig hebben die zichzelf als groep neer moeten zetten om de steeds verder verloren gaande menselijke waarden te doen herleven. Ik betreurde het feit dat artiesten en kunstenaars die als individu het belang van de groep aankaarten niet alleen in het onderdrukkende systeem van mijn moederland nodig zijn, maar ook in het vrije Nederland.

Ik ben blij dat die helden er zijn, en tegelijkertijd moet ik denken aan de bekende uitspraak van Gallilei als reactie op de vriend die tegen hem zei: ‘arm het volk dat geen helden heeft’, nadat hij onder druk van geestelijken zijn beweringen dat de aarde rond is terug had moeten nemen. Gallilei antwoordde: ‘arm het volk dat helden nodig heeft.’

http://www.youtube.com/watch?v=qKsbx7B5f5g

Bron: de Volkskrant en YouTube